محمد :: شنبه 86/8/26 ساعت 10:49 عصر
هیچکس از جنس ما نبود این چنین که هستم که بودی که بودم که هستی نمی گویم صمیمی نمی گویم خوب نمی گویم پاک نمی گویم... ولی بخدا قسم قسم به نان و نمک به شرم تو به چشمای قشنگ تو اندازه هرچه دل تنهاییت بخواهد با همه وجود و با هرچه عشق و عشق دوستت دارم...
نظرات شما عزیزان()
محمد :: چهارشنبه 86/8/23 ساعت 5:14 عصر
درد واره ها دردهای من جامه نیستند تا ز تن در آورم چامه و چکامه نیستند تا به رشته ی سخن درآورم نعره نیستند تا ز نای جان بر آورم دردهای من نگفتنی دردهای من نهفتنی است دردهای من گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست درد مردم زمانه است مردمی که چین پوستینشان مردمی که رنگ روی آستینشان مردمی که نامهایشان جلد کهنه ی شناسنامه هایشان درد می کند من ولی تمام استخوان بودنم لحظه های ساده ی سرودنم درد می کند انحنای روح من شانه های خسته ی غرور من تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است کتف گریه های بی بهانه ام بازوان حس شاعرانه ام زخم خورده است دردهای پوستی کجا؟ درد دوستی کجا؟ این سماجت عجیب پافشاری شگفت دردهاست دردهای آشنا دردهای بومی غریب دردهای خانگی دردهای کهنه ی لجوج اولین قلم حرف حرف درد را در دلم نوشته است دست سرنوشت خون درد را با گلم سرشته است پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟ درد رنگ و بوی غنچه ی دل است پس چگونه من رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟ دفتر مرا دست درد می زند ورق شعر تازه ی مرا درد گفته است درد هم شنفته است پس در این میانه من از چه حرف می زنم؟ درد، حرف نیست درد، نام دیگر من است من چگونه خویش را صدا کنم؟
یادگار امام(نقل از کافه اندیشه)[عناوین آرشیوشده]
تک نوشته هازمستان 1386پاییز 1386
یــــاهـو
